ساختمان هشتاد طبقه عمر را با آرزوهایت طی کن

روزی روزگاری دو برادر در کنار هم زندگی می کردند. خانه آن ها در طبقه هشتادم مجتمع مسکونی قرار داشت. روزی وقتی به خانه برگشتند، در کمال ناامیدی متوجه شدند که آسانسورهای مجتمع مسکونی از کار افتاده است و ناچارند از پله ها بالا بروند تا به طبقه هشتادم برسند.

بعد از رسیدن به طبقه بیستم، هر دو که به شدت خسته شده و به نفس زدن افتاده بودند، تصمیم گرفتند کیف های خود را همان جا رها کنند تا بارشان سبک شود و روز بعد آن ها را بردارند.

کیف های شان را در همان طبقه رها کردند و از پله ها بالا رفتند. وقتی به طبقه چهلم رسیدند، به دلیل غر زدن برادر کوچکتر، دعوای شان شد. درحالی که با هم دعوا و مشاجره می کردند، از پلکان بالا رفتند تا به طبقه شصتم رسیدند. وقتی دیدند تنها بیست طبقه دیگر مانده دست از مشاجره برداشتند و در آرامش به راه خود ادامه دادند.

سرانجام به طبقه هشتادم رسیدند. هردو منتظر بودند تا دیگری در را باز کند، اما یادشان آمد که دسته کلید را داخل کیف در طبقه بیستم جا گذاشته اند.

این، داستان زندگی ماست. بسیاری از ما در جوانی مطابق توقعات و انتظارات والدین و آموزگاران و دوستان خود زندگی می کنیم. به ندرت فرصتی پیدا می کنیم برای انجام کارهایی که دوستشان داریم. تا بیست سالگی آنچنان تحت تاثیر فشار و استرس قرار داریم که خسته می شویم و تصمیم می گیریم این بار سنگین را رها کنیم.

بعد از رهایی از فشار و استرس به صورت خودانگیخته مشغول به تلاش می شویم و آرزوهای بلند پروازانه و جاه طلبانه در ذهن می پرورانیم. وقتی به چهل سالگی می رسیم، امیدها و آرزوهای خود را کم کم از دست می دهیم. دچار احساس نارضایتی می شویم و انتقاد را آغاز می کنیم. طوری با درماندگی به زندگی ادامه می دهیم که هرگز احساس رضایت و خرسندی را تجربه نمی کنیم. وقتی به شصت سالگی می رسیم، تازه متوجه می شویم که فرصتی برای شکایت باقی نمانده است و در آرامش و سکوت به زندگی خود ادامه می دهیم.

تصور می کنیم که چیزی برای ناامید کردن مان نمانده است. اما ناگهان متوجه می شویم که به دلیل آرزوهای محقق نشده، نمی توانیم به آرامش برسیم. این آرزوها را شصت سال قبل به حال خود رها کرده بودیم. پس همین حالا به دنبال رویاها و آرزوهای خود بروید تا عمری را در حسرت و پشیمانی سپری نکنید.

واحد جامعه تبیان زنجان-